Rozbrykana chmurka

Wilma była bardzo rozbrykaną małą chmurką. Lubiła pędzić po niebie. I to z jak największą prędkością!

– Zwolnij! – krzyczała na nią starsza chmura.

– Ech! – skarżyła się kolejna.

Zewsząd słychać było tylko: „Uff!”, „Uważaj!”, „Ostrożnie!”. Tymczasem Wilma tak wspaniale się bawiła! To nie tak, że celowo próbowała zderzać się z innymi chmurami. Ona po prostu nie uważała podczas zabawy.

Tym razem jednak pozostałe chmury miały tego naprawdę dosyć. Wymieniały między sobą komentarze:

– Wilma stanowi problem.

– Wpadła we mnie tak gwałtownie, że aż pociekła mi mała kropla deszczu. Było to okropnie głupie.

– Jeżeli nie umie zachowywać się poważnie, nie powinna się w ogóle bawić.

Wreszcie powiedziały do niej:

– Masz zostać na miejscu!

Posłuchała ich więc. Przez chwilę. Jednakże tkwienie w bezruchu to straszliwa nuda. Wilma więc szybko znowu zaczęła dokazywać.

Zaczęła przybierać przeróżne śmieszne kształty. Później się nadęła… Robiła się większa, jeszcze większa i nagle… Ups! Urosła tak bardzo, że potrąciła chmurę burzową… Ta strzeliła znienacka piorunem prosto w drzewo… z którego została tylko kupka wiórów.

– Bee! – zaczęło beczeć stado przerażonych owiec i, tupocząc, pobiegło do owczarni, by schować się przed nadchodzącą burzą.

– Przepraszam! – zawołała Wilma.

– Och, Wilmo! – syczały pozostałe chmury. – Idź bawić się gdzieś wyżej, gdzie nie narobisz szkód.

Tak więc Wilma wzniosła się wyżej na niebie, nie patrząc, dokąd leci. Jak zawsze. A później… Ups! Wpadła wprost w klucz lecących gęsi. Te głośno na nią zagęgały i zrobiły ogromne mnóstwo gęsich kupek… Plask! Kupki wylądowały prosto na głowie pewnej pani i na jej świeżo wypolerowanym aucie. Rozgniewana wygrażała pięścią w kierunku Wilmy i gęsi.

– Przepraszam! – krzyknęła Wilma.

– Och, Wilmo! – upominały ją pozostałe chmury. – Idź bawić się gdzieś niżej, gdzie nie…