W dalekiej Grecji wznosi się wysoka góra. Nazywa się Olimp i dla Greków była w dawnych czasach bardzo ważna. Ludzie powiadali, że zamieszkiwali ją greccy bogowie i boginie – najpotężniejsze istoty, podobne do ludzi, ale o magicznych mocach zamieszkujące ówczesny świat.
Jedną z takich bogiń była Demeter – bogini płodności i rolnictwa. Jej zadaniem było dbanie o to, by wszystko na ziemi rosło, kwitło, owocowało i rozmnażało się. To ona była odpowiedzialna za obfitość plonów, za coroczne zbiory, za wszystkie soczyste owoce i warzywa, zioła lecznicze czy zboże na chleb. Bez Demeter ziemia by zmarniała, wyschła i nie dawała ludziom żadnych plonów.
Natomiast najważniejszym i najpotężniejszym bogiem olimpijskim był Zeus. Panował nad pogodą, rozkazywał piorunom i błyskawicom, a chmury były jego sługami. I wyobraźcie sobie, że Zeus i Demeter mieli wspólną córkę! Córka ta miała na imię Persefona i była cudowną, miłą dziewczyną.
Całymi dniami przechadzała się po łąkach, bawiła się z motylami, zrywała kwiaty i plotła z nich przepiękne wianki. Przez cały rok mogła biegać boso i w lekkich sukienkach, ponieważ wtedy panowała na ziemi wieczna i ciepła wiosna.
Na piękną Persefonę zwrócił uwagę Hades – bóg podziemi i władca krainy umarłych. Nie mógł przestać myśleć o dziewczynie. Wiedział jednak, że dobrowolnie nigdy nie wzięłaby go sobie za męża. Dlatego zdecydował się ją porwać.
Pewnego dnia Persefona znów bawiła się na łące. Właśnie zrywała żółte narcyzy, gdy nagle rozstąpiła się pod nią ziemia, a ona sama spadła prosto do podziemi Hadesa. Wszystko to stało się tak szybko i niespodziewanie, że Persefona ledwo zdążyła krzyknąć, a już jej nie było.
Krzyk dziewczyny usłyszała jej matka, która natychmiast pobiegła w tym kierunku, chcąc pomóc swojej córce. Tyle że nie mogła jej znaleźć. Przybiegła na łąkę, ale Persefona dosłownie zapadła się pod ziemię. Każdego, kogo…
