Legenda o ryżu

Dawno, dawno temu, podobnie jak i teraz, na terenach dzisiejszych Indii rozpościerały się ogromne pola ryżu. Jednakże w tamtych czasach nie spotkalibyście na polu żadnego rolnika, który by ciężko pracował, zbierając plony. Tylko wiatr hulał od czasu do czasu tuż ponad kłosami ryżu, wywołując efektowne fale.

Ówczesny ryż nie przypominał bowiem wyglądem tego, który znamy obecnie. Jego ziarna były dużo większe, ba! były tak wielkie, że człowiek mógł się najeść jedną jedyną sztuką. Dlatego pomimo tego, że już wtedy żyło w Indiach bardzo dużo ludzi, nikt nie musiał cierpieć głodu. Ludzie mieli się dobrze i wiedli dostatnie życie.

Jakby tego było mało, rolnicy nie musieli ciężko pracować na polach ryżu, ponieważ jego ziaren wcale nie było trzeba zbierać. Gdy dojrzewały, same odpadały od rośliny i toczyły się prosto do spichlerzy. To z kolei było powodem, dla którego rolnicy budowali swoje spichlerze na ryż zawsze tuż obok pól. Dzięki temu ryż łatwiej dotoczył się prosto do magazynu.

Później nadszedł jednak pewien szczególny rok. Plony były wyjątkowo obfite. Rośliny osiągały niezwykłe rozmiary, a same ziarna ryżu także okazały się wielkie jak nigdy – tak dużych nigdy przedtem nie widziano. Źdźbła dosłownie uginały się pod niewiarygodnym ciężarem.

Rolnicy bardzo dobrze zdawali sobie sprawę z tego, że ich spichlerze będą zbyt małe, by pomieścić cały ten urodzaj. Już wcześniej ich magazyny pękały przecież w szwach. Szybko więc zabrali się do pracy i zaczęli je powiększać. Wiedzieli, że dobry urodzaj nie trafia się co roku, dlatego chcieli zmagazynować każde ziarno, żeby zrobić zapasy również i na chudsze lata.

Wszyscy ciężko pracowali dniami i nocami. Rolnikom pomagali pozostali członkowie ich rodzin, z pomocą przyszli też kowale, stolarze i inni rzemieślnicy z całej okolicy. I choć bez ustanku pracowali, ile tylko mieli sił, nie zdążyli dokończyć swoich spichlerzy na czas. Nie…