Agatka i Małgosia w cukrowej krainie

Agatka i Małgosia to małe siostrzyczki – bliźniaczki. Właściwie nie są już takie małe. Umieją chodzić i mówić. Przede wszystkim zaś lubią poznawać świat.

Gdy Agatka i Małgosia obudziły się dziś rano, za oknem panował mróz. Jako pierwsza oczka otworzyła Małgosia. Usiadła na łóżeczku, wyciągnęła rączki nad głowę i z zadowoleniem ziewnęła. Nagle jej wzrok padł na okno.

– Co to takiego? – powiedziała do siebie.

Za oknem w powietrzu latały śnieżynki.

– Wstawaj, Agatko! Ktoś sypie na nas cukier! – wykrzyknęła.

– Pączki posypane… cukrem? Mniam! – odezwała się Agatka, której coś jeszcze się śniło.

– Nie pączki! Nasze okno posypane jest cukrem! – denerwowała się Małgosia na swoją siostrę, która nie chciała się wybudzić.

W końcu jednak i Agatka otworzyła jedno oko.

– Posypane cukrem okno? To jakieś ciasto? – spytała, gdy w końcu otworzyła i drugie oko. Gdy jednak zobaczyła białe okno, zapiszczała, wyskoczyła z łóżka i podbiegła bliżej.

– Oj, rzeczywiście. Wszędzie jest cukier. Góra cukru!

Dzieci jak zaczarowane spoglądały na białą krainę.

– Śniło mi się dzisiaj, że jestem w cukrowym królestwie i wszędzie są ciastka, pączki i łakocie. I zobacz, mój sen się spełnił! – cieszyła się Agatka.

– Chodźmy na dwór i nazbierajmy tego cukru tatusiowi. Upiecze nam pączki – zaproponowała Małgosia.

Dziewczynki, trzymając się za ręce, pobiegły ku drzwiom. Tam stał już tata i spoglądał na nie z pełnym miłości uśmiechem na twarzy:

– Dzień dobry, dziewczynki. Wyspałyście się?

– Tatusiu, tatusiu, widziałeś ten cukier na dworze? – obie jednocześnie pokazały paluszkami na okno.

– To nie jest cukier, tylko śnieg – odpowiedział rozbawiony tata.

Agatka spytała ze zdziwieniem:

– Ten cukier nazywa się „śnieg”?

– Ależ nie, Agatko. Śnieg to… po prostu śnieg – zastanawiał się na głos. – Może po prostu wyjdziemy i zapoznamy się…