Lato zbliżało się do końca, a na polach kukurydzy znów zaczęły pojawiać się ogromne kombajny. Powoli ścinały łany złotych kłosów kukurydzy. Te z kolei pochylały się z gracją i szeptały o tym, jak bardzo cieszą się, że nadszedł czas zbiorów. Żniwa to dla nich wielkie wydarzenie, na które wszystkie kłosy kukurydzy przygotowują się dużo wcześniej. Co będzie z nich w tym roku? Czy babcia upiecze z nich placki kukurydziane? A może staną się płatkami lub kaszą?
Tylko jedno ziarenko, dojrzewające na kłosie na samym skraju pola, tuż obok opasających obie strony drogi czereśni, nie wyrażało żadnego entuzjazmu. Była to kukurydza Krysia. W odróżnieniu od pozostałych była wiecznie niezadowolona i wciąż na coś narzekała. Nie inaczej było i tym razem.
Czereśnia, w cieniu której Krysia rosła, zaszumiała listkami:
– Nad czym tak dumasz, Krysiu?
– Mam już dość tego ścisku! – huknęła Krysia, starając się przekrzyczeć dźwięk nadjeżdżającej hałaśliwej maszyny. – Dlaczego my, kukurydze, musimy rosnąć tak gęsto? Ściskamy się tu na kolbie ziarnko przy ziarnku, jak jakieś sardynki. Dlaczego nie możemy rosnąć sobie tak jak dynie na sąsiednim polu? Albo jak jabłka na drzewach? Dlatego obmyślam nowy plan – w przyszłym roku wszystko będzie inaczej, zobaczysz! – krzyknęła zdecydowanym głosem. Zaraz potem ogromny kombajn zabrał ją z jej siostrami w nieznane.
Czereśnia zdziwiła się: „Jaki nowy plan? Po co jej więcej miejsca? I kto to widział, by roślina chciała rosnąć niezgodnie z prawami natury?”. Niebawem jednak przestała o tym myśleć i zaczęła korzystać z ostatnich promieni słońca.
Po krótkim czasie słońce ustąpiło miejsca jesiennym wiatrom i deszczom, a po nich płatkom śniegu. W trakcie długiej zimy pola i drzewa odpoczywały i cierpliwie czekały. A ile było radości, gdy w końcu nadeszła wiosna!
Niebawem na polach zaczęły pojawiać się pierwsze traktory z siewnikami…
