Czarodziejskie pierścienie i Jaskinia Mamucia

Był dżdżysty jesienny dzień. Za oknami zapadała powoli ciemność, okrywając swoim ciemnoniebieskim płaszczem nagie drzewa i kilka spóźnionych osób, które nie siedziały jeszcze w domu przy kolacji.

– Zaświecę światło, żebyśmy widzieli, co jemy – powiedziała mama, wstając od stołu. Gdy tylko po pomieszczeniu rozlała się jasność, dał się słyszeć cichy trzask i ponownie zapanowała ciemność.

– Och, co to było? – jęknęła Ania.

– Pewnie wywaliło prąd – zgadł tata. – Pójdę sprawdzić bezpieczniki, a wy znajdźcie na razie jakieś świeczki – powiedział z uspokajającym uśmiechem do dziewczyn.

Ela wzięła Anię za rękę i obie poczłapały w ciemność korytarza. W szafie na pewno będą jakieś świeczki.

– Ciemno jak w grobie – narzekała Ela.

– Co nie? – przytaknęła Ania. – Albo jak… jak w tej jaskini, którą pokazywał nam tata!

– Masz na myśli jaskinię Batmana w tym filmie? Była super, nie?! – westchnęła z zachwytem Ela, wspominając weekend. Ścisnęła mocniej rękę Ani swoją dłonią i…

– Brrr – wzdrygnęła się Ania – nie wydaje ci się, że zrobiło się jakoś zimniej?

– Rzeczywiście – zgodziła się Ela – i to chyba nie od tej awarii prądu.

Nagle coś świsnęło im koło uszu. I jeszcze raz. Gdy do tego doszły jeszcze przenikliwe piski, dziewczyny miały już jasność.

– Nietoperze?

– Tak, nietoperze – dało się słyszeć gdzieś nad nimi. – Mam na imię Echo – zaszczebiotał głosik – tak samo jak echo w górach.

Oczy siostrzyczek przywykły w końcu nieco do ciemności i były w stanie zauważyć drobne stworzenie, które przypominało skrzydlatą mysz.

– Są nas tutaj tysiące! I wam na pewno też się tu spodoba – piszczał Echo i ostrożnie usiadł Ani na ramieniu. Osłupiała dziewczynka pogłaskała go delikatnie, po czym wzięła jego wątłe ciałko w dłoń.

–…